नी च्या कहाणीची दोन वर्षे!

फेसबुकवर ’आजच्या दिवशी त्या वर्षी’ असा खेळ चालतो रोज. त्या खेळात आजच्या भागात दाखवलं की माझ्या ताराबाई दगडूराम उद्योगाचे नामकरण दोन वर्षांपूर्वी पाच नोव्हेंबरलाच झाले.

मी नुसत्याच तारा वळत होते, दगड गुंडाळत होते, त्यातून चित्र शोधत होते, काही थोडे सुंदर असे हातून घडलेही होते. त्याच वेळेला एका मैत्रिणीने ’नेकलेस करून देशील का?’ विचारले. तोही विकत. केला, विकला, दिला. पण देताना काहीतरी नाव हवे मग मी स्वत:च्याच पुरेपूर प्रेमात असल्याने आणि नी म्हणूनच लिखाण करत असल्याने तेच नाव माझ्या तारादगडीय अभिव्यक्तीलाही चिकटवून टाकले. 

विकली गेलेली ही पहिली वस्तू

यानंतर ६ महिन्यांनी एप्रिल २०१५ मधे मी ’नी’ चे पहिले कलेक्शन लॉंच केले. फेसबुक पेजवर. वरती तुम्हाला नी क्रिएशनची लिंक मिळेलच. तेच हे पेज.
पहिल्या कलेक्शनमधे फक्त कानातली होती. थोडी अगदी साधी, ऑफिसयोग्य अशी तर काही जरा अजून थोडी मोठी आणि मजेमजेच्या ठिकाणी जायला वापरता येतील अशी. ते कलेक्शन आवडले लोकांना. पटापटा विकले गेले.
हे पहिले कानातल्यांचे कलेक्शन 

वर्षभरात इतर सगळे उद्योग सांभाळून थोडी पेंडंटस केली. स्वत:साठी काही बनवले. काही प्रयोग केले. नंतर वर्षभराने एप्रिल २०१६ मधे दुसरे कलेक्शन आणले. त्यात कानातली, पेंडंटस व गळ्यातली अश्या तिन्ही गोष्टी होत्या.

हे दुसरे कलेक्शन

हे झाल्यावर मला आठवले की ’आपण ब्लॉगरही आहोत तर आपल्याला येतंय त्या सगळ्याच कलाकुसरींबद्दल, आपल्या डिझायनिंगबद्दल का नाही लिहू?’ पण हे सगळे लिखाण वेगळ्या ठिकाणी असायला हवे. या ठराविक विषयाला वाह्यलेला वेगळा ब्लॉग हवा. तसेच या कलाकुसरीत रस असणार्‍य़ा लोकांपर्यंत पोचायचे तर मराठीचा आग्रह सोडायला हवा. इंग्लिशमधे लिहायला हवे. मराठी येणारे वाचतीलच पण न येणारेही वाचू शकतील. क्राफ्ट, डिझायनिंग, त्याची तंत्रे याबद्दल जरा अजून व्यापक प्रमाणात देवाणघेवाण होईल आणि त्या निमित्ताने इंग्लिशही सुधारेल. असा सगळा विचार करून एक क्राफ्ट ब्लॉग काढायचे ठरले.

वर्डप्रेस की ब्लॉगर? लेआऊट कसा? वगैरे वगैरे सगळ्यातून जात माझा नवीन ब्लॉग गेल्या महिन्यात चालू केला. हा माझा नवीन ब्लॉग.
इथे माझे लिखाण फॉलो करत असाल तर तिथेही करा.
तिथे लिहिणार आहे याचा अर्थ इथे भेट नाहीच असे नाही पण मी इथे धुमकेतू सारख्या नियमित अनियमितपणे लिहिते हे तुम्हाला माहितीच आहे. तर भेटूच परत माझ्या पुढच्या धुमकेतू चक्करीच्या वेळेला.
- नी

Read More

'नी' ची कहाणी

हा दागिना म्हणजे 'नी' च्या कहाणीचे महत्वाचे वळण आहे. आसनं समर्पयामि! मधली गणपतीबाप्पाची कहाणी वाचून एका मायबोलीकर मैत्रिणीने गळ्यातल्यासाठी विचारले. मी या प्रकारे बनवलेल्या दागिन्यांची ज्वेलरी लाइन लाँच करणार आहे हे बर्‍याच मित्रमैत्रिणींना माहिती होतं पण कधी याची मलाही कल्पना नव्हती. त्यामुळे अर्थातच ज्वेलरी लाइनचे नाव काय ठेवायचे वगैरेही ठरलेले नव्हते. मी फक्त माझी कारागिरी अधिकाधिक सुबक व्हावी यासाठी भरपूर प्रॅक्टिस करत होते, ती करता करता माझ्या स्वतःसाठी तांब्या पितळ्याची ज्वेलरी बनत होती.
मैत्रिणीला गळ्यातले करून द्यायचे मान्य केले. मग आम्ही साधारण स्टाइल ठरवली. तिला हव्या असलेल्या तारखेच्या आत गळ्यातले बनवले. त्याच वेळेला 'नी' हे नाव नक्की केले.
मी बनवलेल्यापैकी विकलेला हा पहिला दागिना.
यातला दगड सिंधुदुर्गातल्या नदिकाठी गोळा केलेला आहे.
धातू जर्मन सिल्व्हर आहे.

यानंतर ही कला वापरून बनवलेल्या वस्तू (सध्या फक्त कानातली) 'नी' या लेबलखाली लाँच केल्या.
१० एप्रिल रोजी मराठी स्त्रियांपुरत्या असलेल्या एका संकेतस्थळावर याचे छोटे ओपनिंग केले.
मग १५ एप्रिल रोजी फेसबुक पेज सर्वांसाठी खुले केले.
ही फेसबुक पेजची लिंक  https://www.facebook.com/NeeCreation- नी

Read More

आसनं समर्पयामि!

"या दगडातून काहीतरी करून दे बरं मला वायर वापरून!"
डिसेंबरमधे शूटच्या दरम्यान नदीकाठच्या लोकेशनवर एक दगड दाखवत आमचा डिओपी संजय मेमाणे म्हणाला. दगड होता अगदी गणपतीबाप्पाची आठवण करून देणारा.

वायर रॅप हे तंत्र मी कोणे एके काळी 'सॅन्टा फे ऑपेरा'मध्ये काम करताना शिकले. गेली एक-दोन वर्षे तारा वळवून विविध प्रकारचे दागिने बनवण्याचे माझे प्रयोग चालू आहेत. कामानिमित्ताने जंगल, नदी फिरत असताना विविध आकार, रंग, पोताचे दगड गोळा करणे हा चाळा पहिल्यापासून होताच. या अश्या दगडांना वेगवेगळ्या प्रकारे तारांमधे गुंडाळून त्यातून कलाकृती, कलात्मक दागिने बनवणे यावर गेले काही महिने माझा भर आहे. मी बनवलेल्या काही वस्तू, काही दागिने संजयने नुकतेच बघितले होते. ते त्याला आवडले होते, त्यामुळे तो गणपतीच्या आकाराचा दगड मिळाल्यावर लगेच घरात ठेवायला त्या दगडाचे तारा वापरून मी काहीतरी करून द्यावे अशी इच्छा त्याने व्यक्त केली.
दगडाला त्याचा आकार, रंग, रूप हे सगळं नैसर्गिकरीत्या प्राप्त होतं. जिथे तो दगड सापडला असेल तिथल्या वातावरणाचा, भौगोलिक परिस्थितीचा परिपाक म्हणून कुठलाही दगड तयार होतो. मी गोळा केलेले सगळे दगड कोकण-गोव्यातल्या नदीकाठचे. एकेक दगड हाताळताना, त्याचे रूप बघताना, त्याचा पोत अनुभवताना जाणवतं की हा एकेक दगड म्हणजे नदीच्या वाहण्याची कहाणी आहे! अश्या दगडांना तारांनी बांधून वस्तू तयार करणे म्हणजे नदीच्या वाहण्याच्या कहाणीला सजवून मांडणे. त्यामुळे सजावट ही फक्त कहाणीला उठाव देणारी हवी.
या सगळ्याला हा गणपतीच्या आकाराचा दगडही अपवाद नव्हता. त्या आकाराचे 'गणपती'पण महत्वाचे, ते दिसले पाहिजे. पण गणपतीचा आकार हा तारांनी दाखवायचा नाही अन्यथा या दगडाच्या गणपतीपणाला काहीच अर्थ नाही. त्यामुळे गणपतीला एखाद्या बेसवर बसवायचे आणि बाजूने मखर करायचे हे ठरले.
बेससाठी तांब्याची १८ गेजची तार घेऊन स्पायरल करून एक चकती तयार केली. पितळ्याच्या २१ गेजच्या तारा घेऊन त्याच्या पाकळ्या तयार केल्या. त्या पाकळ्यांच्या दांड्यांची जुडी बांधली आणि पाकळ्या सर्व दिशांना सूर्यकिरणासारख्या मुडपल्या. हा झाला पाया. या पाकळ्या आता सर्व बाजूंनी वजनाला बॅलन्स करणार. या जुडीच्या वरती तांब्याची चकती बसवली. हे झाले बाप्पांचे बसण्यासाठीचे स्टूल. सिंहासनाच्या पायाशी पाकळ्यांच्या दांड्यांच्यामधे तांब्याच्या २२ गेजच्या तारेने विणून घेतले. याच्यामुळे पाया जास्त स्टेबल झाला.

आता बाप्पांना त्यावर बसवायचे तर टेकायला काहीतरी हवे आणि बाप्पा स्टुलावरून हलू नयेत म्हणून त्यांना धरून ठेवणारेही काहीतरी हवे. ते तांब्याच्या १८ गेजच्या तारेतून तयार केले. पण ते तयार करताना एकही तार बाप्पांच्या पुढून क्रॉस होणार नाही आणि गणपतीचा आकार झाकणार नाही ही काळजी घेतली. इथे बाप्पांनी माझी परिक्षा घेतली. विविध पद्धतीने तारा बांधून बघितल्या पण बाप्पा काही स्थिर बसायला तयार नाहीत. काही करा स्टुलावरून उडी मारणे चालूच.
अजून तारा वापरल्या, जास्त गुंडाळले तर पक्के बसणार पण मग गणपतीपण हरवून जाणार... अश्या काहीतरी खोड्यात अडकले होते. कला तुम्हाला आयुष्याविषयी बरंच काही शिकवून जाते ती अशी वगैरे फिलॉसॉफीही सुचत होती त्या दरम्यान. पण उडी कशी थांबवायची? बाप्पा कसे जागेवर रहातील? ते काही समजत नव्हते. सगळं गुंडाळून बाजूला ठेवून दिलं आणि जरा वेळ घेऊन नव्याने विचार करावा, केलेलं काम जाऊ देत, अजून काही वेगळी कल्पना लढवूया असे ठरवले.
'सगळ्या गोष्टींची वेळ यावी लागते' हे एक वारंवार वापरून गुळगुळीत झालेलं वाक्य इथेही खरं ठरलं. तब्बल दीड महिन्यांनी गुंडाळून ठेवलेले बाप्पा आणि त्यांचं अर्धवट झालेलं सिंहासन बाहेर काढलं. केलेलं सगळं खारीज वगैरे करण्यापूर्वी एक शेवटचा प्रयत्न म्हणून आधीच्याच टेक्निकने बाप्पांना बांधून घालायचा प्रयत्न केला आणि काय आश्चर्य बाप्पा शहाण्या मुलासारखे एका जागी बसले. एक महत्वाचे काम झाले होते. अडकलेलं काहीतरी सुटून पुढे वाहतं व्हावं तसं काहीतरी वाटलं मला.
मग मागची प्रभावळ करायला घेतली. पायामधे असलेल्या पाकळ्यांच्या सारखेच काहीतरी करायचे ठरवले कारण खूप वेगळं काही केलं तर पूर्ण डिझाइनचा तोलच ढळला असता. पाकळ्यांचा पिसारा तयार करून बाप्पांच्या मागे बसवला. नंतर त्या पाकळ्यांच्या मधे मधे तांब्याच्या २२ गेज तारेने विणून घेतले.

वायर रॅप टेक्निकमधे केलेली वस्तू जरी एकाच बाजूने बघायची असली तरी मागची बाजू दृष्टीस पडली तर ती सुबकच दिसली पाहिजे या नियमाला फार महत्व असते. त्यामुळे पिसारा बसवल्यानंतर मागच्या बाजूनेही तारा विणून सगळे जोडकाम वगैरे झाकून टाकले.

मग बाप्पांच्या सिंहासनाला गादी बनवली. तिच्या चारी बाजूंनी तारेने धावदोरा घातला आणि पाटाच्या कोपर्‍यांना फुलं बसवावी तसे त्या तारांचे छोटे स्पायरल्स बसवले.

अश्या तर्‍हेने बाप्पा पूर्ण तयार होऊन आता आपल्या योग्य स्थळी जाण्यास सिद्ध झाले.

- नी

Read More