ब्लॉग आणि संवाद

माझ्यासाठी गेले काही आठवडे कामाचा वेळ सोडून ब्लॉगमय झाले होते. आधी पुण्यात मराठी ब्लॉगर्सचा मेळावा मग स्टार माझाच्या ब्लॉगस्पर्धेचा बक्षिससमारंभ आणि मग त्या समारंभाचे प्रक्षेपण असे तीन सलग रविवार झाले. मी नियमित लिहित नाही, लिहिलं पाहीजे हे तर त्यातून लख्खपणे टोचलं गेलंच पण अजूनही काही शिक्षण केलं माझं या ब्लॉगमय वातावरणाने.


ब्लॉगर्स मेळाव्यात हरेकृष्णजी म्हणाले की तुम्हाला प्रतिक्रिया दिली तरी तुमचं उत्तरच नसतं त्यावर म्हणजे मग वाचलेल्यावर प्रतिक्रिया द्यायची की नाही कळत नाही. गिल्टी अ‍ॅज चार्जड सर! पण काय करू उत्तर द्यायचं असतं पण ते कुठे द्यायचं तेच कळत नाही. दिलेल्या प्रतिक्रियेवरून तुम्हाला परस्पर इमेल करता येण्याचा पर्याय नसतो. मग तिथेच खाली कॉमेंट म्हणून उत्तर दिलं तरी ते तुम्ही वाचालच कशावरून असंही वाटतं. अनेकविध ब्लॉग्ज वाचताना मी पण प्रतिक्रिया देत जाते. कुठे कुठे प्रतिक्रिया दिलीय याची काही जंत्री डोक्यात रहात नाही त्यामुळे त्यावर काही पुढचं उत्तर आलंय का हे बघणं तर अशक्यच असतं. तेव्हा याच न्यायाने तुम्ही (हरेकृष्णजीच नाही तर कोणीही) दिलेलं उत्तर वाचायला आवर्जून यालच याची खात्री वाटत नाही. पण उत्तर तर द्यायचं असतं. प्रतिक्रियेवर व्यक्त तर व्हायचं असतं. ते मनातल्या मनात होऊन जातं आणि तुमच्याशी संवाद राहूनच जातो की.

हे स्टार माझाचं बक्षिस मिळालं आणि फॉलोअर्सची संख्या ७ वरून आधी ३९ मग ४५ आणि आता ५१ ला टेकली. छान तर वाटलंच. स्वत:ची कॉलर ताठ बिठ करून घेणं हे केलंच मी आरश्यासमोर. सगळ्यांचे ब्लॉग्ज आपण बघितले तरी आहेत का अजून ह्या विचाराने मग लाजही वाटलीच की. खरंच या सगळ्यांच्या ब्लॉग्जना अजून भेट द्यायची राह्यलीच आहे तर वेळ काढून एक दिवस सगळे ब्लॉग्ज निदान चाळून तरी घेऊ या म्हणून पहिल्या फॉलोअरच्या नावावर क्लिकलं. त्यांचं नाव, फोटो आला पण त्यांच्या ब्लॉगची लिंक काही दिसेना. असंच अजून दोनचार जणांच्याबाबतीत झालं. मग माझा उत्साह मावळला.
बर आता या सगळ्यांना एकगठ्ठा मेल करून प्रत्येकाची ब्लॉगची लिंक घ्यावी तर त्यांना मेल पाठवायला मेल अ‍ॅड्रेस कुठे ते दिसेना. फॉलो करतायत त्या अर्थी त्यांचा ब्लॉग असलाच पाहीजे ही माझी समजूत खरी की खोटी ते काही अजून कळलं नाहीये.

दिपक कुलकर्णी म्हणाला होता त्याने ब्लॉग फॉलो केलाय पण त्याला नोटिफिकेशन येत नाही नवीन पोस्ट आलं की. असं कसं म्हणून बघायला गेले तर मला फॉलोअर्सच्या लिस्टमधे दिप्या दिसेचना.

मी काही लोकांना फॉलो केलंय पण त्यांच्या नवीन पोस्टस आल्या की कुठे नोटिफिकेशन येतं हे अजून मला कळलेलं नाही म्हणजे मी अजून दिप्यापेक्षाही मागास.

आपण तांत्रिकदृष्ट्या महा ढ आहोत हे परत एकदा लक्षात येऊन मला न्यूनगंड का काय तो पण आला.

सर्व ठिकाणातून संवादाच्या वाटा अश्या बंद झालेल्या दिसल्या. थोडक्यात माझा आतला जो कोण तो आणि त्या आतल्यासहीत मी एवढीच शक्यता लक्षात आली. म्हणजे ब्लॉग खरंतर तुमचं चिंतन वाढवण्यासाठी लिहायचा असतो असा एक जावईशोधही मी लावला.

ही वस्तुस्थिती काही आवडली नाही. ५१ लोक मी नवीन लिहिलं की कळावं यासाठी नोंद करून बसलेत आणि आपण त्यांच्यापर्यंत पोचूही शकत नाही? ह्याला काय अर्थ आहे? 

मग ट्यूब पेटली. नवीन ब्लॉग यंट्रीच लिहावी हे सांगायला. शेवटी कसं का होईना 'ये हृदयीचे ते हृदयी घातले' गेल्याशी कारण...
कितीही स्वान्त सुखाय म्हणलं तरी आपण लिहिलेलं कुणीतरी वाचतंय आणि त्यावर भल्याबुर्‍या (हो बुर्‍यासुद्धा चालतील. पळतील.) प्रतिक्रिया देण्याएवढा वेळ कुणी खर्च करतंय हे कुणालाही आवडतंच. मलाही आवडतं. लिहीत रहायला ते टॉनिक म्हणून उपयोगी पडतं.

तस्मात हे लिखाण माझं लिखाण वाचणार्‍यांसाठी. असेच वाचत रहा. प्रतिक्रिया देत रहा. कधीनाकधीतरी परस्पर संवादाची योग्य कळ माझ्या हाती लागेल तोवर समजून घ्या.

-नी